Αναρωτιομαστε ολοι μας τι γινονται οι σχέσεις, οι αγαπες μας... αναρωτιομαστε τι εγιναν τα ατομα αυτα που ερωτευτηκαμε και αγαπησαμε περισσοτερο απο τον ιδιο μας τον εαυτο αλλα που οι καταστασεις μας αναγκασαν να χωριστουμε και να τραβηξουμε διαφορετικους δρομους στη ζωη. Γνωριζουμε ομως δυο ειδη τετοιων σχεσεων σημερα. Οι σχεσεις που ηταν απλα της στιγμης και ηταν μια ευχαριστη παραπλανηση και οι σχεσεις που χαραξαν τη ψυχη μας και εδωσαν νοημα και ζωντανια σε ολοκληρη την ζωη μας.
Υπαρχουν στιγμες που γυριζουμε το παρελθον πισω και δινουμε στον εαυτο μας την ελευθερια να ανατρεξει σε θαμμενες αναμνησεις, σε ξεχασμενες στιγμες της ζωης που οι ιδιοι επιλεξαμε να ''σβησουμε'' απο την επιφανεια των σκεψεων μας η που απλα αρχισαν να αλιωνονται με τον καιρο. Τοτε ειναι που το μυαλο αρχιζει τα πισωγυρισματα...μοναχα ομως αν το ατομο ηξερε πως θα ηταν καλυτερα ενας χωρισμος να μην ειχε συμβει ποτε...
Ζευγαρια που περασαν πολλα μαζι συναντιουνται στο δρομο και προσπιουνται τους αγνωστους. Και οι δυο ομως γνωριζουν πως μες στο μυαλο τους υπαρχουν ακομα οι αναμνησεις και τα συναισθηματα που δεν προλαβαν να ωριμασουν. Ενα κρυφο κοιταγμα , ενα νοσταλγικο βλεμμα αρκει για να προδωσει τα συναισθηματα που υπαρχουν μεσα στα δυο ατομα. Κανεις ομως δεν τολμα ποτε να σπασει αυτον τν γυαλινο τοιχο αναμεσα τους. Ο εγωισμος μπαινει πανω απο τα θελω μας και ο ερωτας που δεν εκπληρωθηκε ποτε θαβεται βαθεια στην ψυχη μας ενω καιει ολο και περισσοτερο την καρδια μας. Μετα απο λιγο καιρο φυσικα ο πονος αυτος γινεται συνηθεια. Δεν σταματα να υπαρχει, δεν σταματαμε να αγαπαμε ( αν φυσικα η αγαπη ηταν πραγματικη ) , δεν σταματαμε να νοιαζομαστε, να κοιταζουμε κρυφα, να μαθαινουμε νεα και να κανουμε δηθεν πως δεν ενδιαφερομαστε. Τιποτα απο αυτα δεν σταματαει. Απλα οι ιδιοι μαθαινουμε να ζουμε χωρις αυτους. Συνηθιζουμε τον πονο και μενουμε παθητικοι θεατες της καταστασης μας.
Συχνα σκεφτομασταν τι θα γινοταν αν... αλλα μενουμε σε αυτο το αν. Γιατι φοβομαστε. Πραγματικα φοβομαστε να παραδεχτουμε πως καναμε λαθος, πως τα συναισθηματα μας ακομα υπαρχουν και μας βασανιζουν. Μπλεκουμε με εφημερες αγαπες, ψευτικα λογια, ψευτικα συναισθηματα, δημιουργουμε ενα ψευτικο ''εγω'' εναν δυνατο εαυτο που στην πραγματικοτητα δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια μασκα. Απο πισω κρυβεται ο πιο αδυναμος εαυτος που υπαρχει, αυτος που δεν μπορει να παρει την ζωη στα χερια του και να αναζητησει αυτο που πραγματικα θελει. Αλλα ετσι μαθαμε. Μαθαμε να ζουμε κοντρα στα θελω μας για μερικα λαθη στιγμης. Δεν διεκδικουμε αυτο που αγαπαμε. Δεν τολμαμε.
Σε ελαχιστες περιπτωσεις βεβαια τα συναισθηματα ειναι τοσο δυνατα που οσος καιρος και αν περασει, οσες ψευτικες αγαπες και αν μπλεχτουν, το ζευγαρι δεν αντεχει. Οι δυο ''ξενοι'' δεν γινεται να ζησουν χωριστα και να προσποιουνται πως ειναι ενταξει, πως η ζωη τους ειναι ολοκληρωμενη. Συναισθηματα αληθινα ειναι συναισθηματα παντοτινα που οτι και αν συμβει επανερχονται στην επιφανεια του εαυτου μας και μας αποτρεπουν απο την καταστροφη μας. Οταν αγαπας πραγματικα δεν γινεται να μισησεις. Δεν γινεται να σταματησεις να νοιαζεσαι και να ζεις χωρις την σκεψη του αλλου σου μισου στο βαθος του μυαλο σου. Τα ονειρα σου κρυφα θα παρουσιαζουν τις επιθυμιες σου. Δυνατοι θα ειναι αυτοι που θα κυνηγησουν τα ονειρα τους με καθε τιμημα. Αυτοι που θα ριξουν τον εγωισμο τους θα ζητησουν συγγνωμη και θα γυρισουν. Αυτοι που πραγματικα μετανιωσαν...Αυτοι θα ειναι που θα βγουν κερδισμενοι σε στιγμες που ολοι οι αλλοι χανουν τον εαυτο τους. Δεν αφηνουμε την αγαπη να χανεται αν η ιδια δεν εχει ζητησει το τελος της. Η αληθινη αγαπη ζει παντα...μεσα μας.
